Met ons C 1 jeugdteam was ik al vroeg in Almere.
Zij speelden goed. Een mooie overwinning.
Om kwart over 8 gingen ze naar huis en kon ik aanschuiven bij het derde team, in de grote zaal, waar mijn klok al was aangezet.
Vooraf had ik de ratings van de spelers van Almere 2 bekeken en geconstateerd dat die gemiddeld 100 punten hoger lagen dan bij ons.
Zeker op de eerste 4 borden zouden we kansloos zijn. (En op de rest eigenlijk ook!)
Gekozen werd er voor een tactische opstelling. Onze sterkste spelers op de borden 5 t/m 8. Die zouden dan een redelijke kans moeten hebben.
Als dan …. Wie weet? …. Misschien? …. Een kansje? … Waarom niet? …Er wat puntjes gesprokkeld zouden worden op de eerste 4 borden…
Mees op bord 5 deed wat hij moest doen: winnen.
Perry op bord 7 deed wat hij moest doen: winnen.
Paco van den Weide (Een schuilnaam, zijn echte naam is bij de redactie bekend): verlies.
Bé Koning (Een schuilnaam, zijn echte naam is bij de redactie bekend): verlies.
Tsja.
Frans en Hans konden (ondanks dat zij gebukt gaan onder ongelooflijk zware bestuurstaken) een halfje scoren, maar dat was niet genoeg.
5 – 3 voor Almere.
Dan is de terugweg lang.
Hans Akkersdijk.
